این ادعا نیازی به اثبات ندارد: هالیوود عاشق فیلم‌هایی در مورد خودش است و با دادن جوایز مختلف مانند اسکار به آن، از خودش قدردانی می‌کند. فیلمسازان نیز متوجه شده‌اند که ساخت فیلمی در این ژانر احتمال موفقیت‌ بیشتری را برای آن‌ها به همراه خواهد داشت. با این‌حال هیچ‌کدام از فیلم‌های «آواز در باران»، «ستاره‌ای متولد شده است»، «سانست بلوار» و یا فیلم‌های جدیدتری مثل «هوانورد» و «محرمانه لس‌آنجلس» نتوانستند برنده مهم‌‌ترین جایزه اسکار شوند. در حقیقت هیچ فیلمی تا سال ۲۰۱۱ و ساخته میشل آزاناویسوس، فیلم سیاه و سفید «آرتیست»، نتوانست این جایزه را از آن خود کند.

همچنین بخوانید:
به خاطر یک مجسمه لعنتی – نگاهی به نمایندگان سینمای ایران در اسکار طی ده سال گذشته

«آرتیست»، با وجود عناصر نمایشی، با وارد کردن بیننده به دنیای آشنا و نوستالژیک توانست به موفقیت زیادی برسد، می‌توان گفت که «آرتیست» شروع‌کننده نوعی جنبش بود: پس از یک دوره ۸۴ ساله ناکامی‌های پی در پی، سه فیلم موفق در طول ۴ سال (از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۵) ساخته شد. پس از آن فیلم‌های دیگری از این ژانر نیز در اسکار موفق بودند. برای مثال «آرگو»، که با وجود بن افلک در سمت کارگردانی برنده جایزه اسکار شد، و پس از آن کمدی تلخ «بردمن» ساخته الخاندرو گونسالس اینیاریتو، که برنده اسکار بهترین فیلم شد.

یکی از دلایل موفقیت «بردمن» داستان واقعی پشت آن بود. موفقیت فیلم «لا لا لند» نیز به همین دلیل قابل پیش‌بینی بود.
این ژانر مسیر پرپیچ‌ و خمی را طی کرده است، و در این فصل جوایز پیش‌رو، باز هم شاهد فیلم‌هایی در این ژانر خواهیم بود. شروع قوی فصل تابستان با ساخته کوئنتین تارانتینو، «روزی روزگاری در هالیوود»، بود. در این فیلم شخصیت چهره‌‌های سرشناسی از استیو مک‌کویین گرفته تا رومن پولانسکی و بروس لی حضور دارند. مارگو رابی نیز در نقش شارون تیت بازی می‌کند.
اما تمرکز اصلی داستان، بر شخصیت بازیگر فیلم‌های تلویزیونی به نام ریک دالتون (با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) در سال ۱۹۶۹ است، که به آرامی از دوران اوج خود فاصله می‌گیرد. او همیشه کلیف بوث، با بازی درخشان برد پیت در نقش بدل‌کار و رفیقش، را در کنار خود دارد.
برخلاف علاقه زیاد تارانتینو به تاریخ فیلم و سینما، «روزی روزگاری» اولین فیلم اوست که به طور مستقیم بر هالیوود تمرکز دارد.

این فیلم نه تنها اثری ارزشمند در این ژانر به حساب می‌آید، بلکه یکی از رقیبان اصلی بردن جوایز اصلی اسکار است. دی‌کاپریو نیز یکی از مدعیان اسکار بهترین بازیگر مرد است. او برای بردن این جایزه باید با آنتونیو باندراس، که هنوز در انتظار اولین نامزدی اسکار خود است، رقابت کند.
باندراس در فیلم «درد و شکوه» که در ۴ اکتبر اکران خواهد شد، در نقش فیلم‌سازی بااستعداد، بازی زیبایی از خود به نمایش گذاشته است. درست است که این فیلم به زبان اسپانیایی است، اما کسانی که با هنر فیلم‌سازی آشنا هستند و قدر آن را می‌دانند، به راحتی با آن ارتباط برقرار خواهند کرد.
ادی مورفی در فیلم Dolemite Is My Name که در اواخر امسال اکران خواهد شد، در نقش موزیسین و کمدین معروف، روی ری مور، بازی می‌کند. مور در مقایسه با فردی مرکوری و وینستون چرچیل، بیشتر یک اسطوره هنری و شخصیتی مهم در هالیوود است تا یک شخصیت‌ مهم تاریخی. این فیلم از نظر بازگشت دوباره مورفی به سینما نیز دارای اهمیت است.

او پس از بازی در «دختران رویایی» در سال ۲۰۰۷ فعالیت هنری خود را کم کرد. نویسنده‌های با‌استعدادی از جمله اسکات الکساندر و لری کاراسزوسکی فیلم‌نامه Dolemite Is My Name را نوشته‌اند.
با این‌ وجود از آخرین نامزدی اسکار مورفی به اندازه رنی زلوگر زمان نگذشته است. او که آخرین‌بار برای بازی در فیلم «کوهستان سرد» در سال ۲۰۰۴ برنده جایزه اسکار شد، امسال با فیلم «جودی» برگشته است. این فیلم که فیلمی زندگی‌نامه‌ای در مورد بازیگر معروف جودی گارلند است و نام زلوگر را بار دیگر برای نامزدی جایزه اسکار بهترین بازیگر زن مطرح کرد، در ۲۷ سپتامبر اکران خواهد شد.
داستان این فیلم در دهه ۶۰ و در اواخر زندگی گارلند اتفاق می‌افتد. تنها جایزه اسکاری که گارلند در طول زندگی حرفه‌ای خود برد، در سال ۱۹۵۴ و برای بازی در فیلم «ستاره‌ای متولد شده است» بود که در آن در نقش یک برنده جایزه اسکار بازی می‌کرد، پس شاید بازی در این فیلم بار دیگر ورق را برای زلوگر برگرداند.
این مطلب از نوشته دیوید کنفیلد در سایت Entertainment Weekly گرفته شده است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.

نوشته فیلم‌هایی با موضوع هالیوود مدعیان اصلی جوایز اسکار جشنواره امسال اولین بار در بلاگ نماوا. پدیدار شد.