تصور کنید اگر ملاقات با والدین Meet the Parents توسط نویسنده جان مالکوویچ بودن Being John Malkovich، اقتباس Adaptation و درخشش ابدی یک ذهن پاک Eternal Sunshine of the Spotless Mind و نویسنده-کارگردان بخش‌گویی، نیویورک Synecdoche, New York و انومالیسا Anomalisa بازسازی شود و شما تا حدی انتظارات‌تان از من به پایان دادن به اوضاع فکر می‌کنم I’m Thinking of Ending Things اثر چارلی کافمن را بدانید. اجازه دهید این طور بگویم: شما پیش از دیدن این فیلم هیچ تصوری از آن نخواهید داشت چون فیلم‌های کافمن همیشه عجیب‌تر، دلگیرتر و پریشان‌تر از چیزی که حدس می‌زنید خواهند بود. جدیدترین اثر او که اقتباسی از رمان ایان رید با همین نام است، جزو عجیبت‌ترین ساخته‌های کافمن به حساب می‌آید.
مقدمه این فیلم به روشنگری یک فیلم کمدی بن استیلر است. لوسی (جسی باکلی) و جیک (جسی پلمونس) که ۲۰ و خورده‌ای سال سن دارند به تازگی با یکدیگر آشنا شده‌اند. آنها در یک هوای برفی، به سمت روستایی خارج از شهر می‌روند تا والدین جیک (با بازی تونی کولت و دیوید تیولیس) را ملاقات کنند.

در مزرعه شام سرو می‌شود و پیش از آنکه مهمان‌ها از آنجا بروند، والدین جیک با یادآوری دوران مدرسه او، حسابی پسرشان را خجالت‌زده می‌کنند. در ظاهر با داستان ساده‌ای طرف هستیم، اما از آنجا که کافمن روی صندلی کارگردانی نشسته، هیچ چیز آن‌طور که باید پیش نمی‌رود. زمان هر صحنه طولانی‌تر از حد انتظار است، دیالوگ‌ها با مونولوگ‌های درونی قطع می‌شوند، شخصیت‌ها شروع به خواندن شعرهای طولانی و حتی نقدهای فیلم می‌کنند. کافمن با همه روش‌هایی که هر فیلم دیگری را خاموش و کسل‌کننده می‌کند، به ما ثابت کرد که در یک دنیای موازی توهمی و وحشتناک به سر می‌بریم.
حتی مسیر رو به مزرعه شبیه یک برزخ آزاردهنده است که به نظر می‌رسد زوج عاشق داستان نمی‌توانند روی هیچ موضوعی اشتراک نظر داشته باشند یا ریتم گفتگویشان را حفظ کنند. لوسی سعی دارد با فکر کردن به رابطه متزلزل‌شان در افکارش غرق شود و به نوعی طبق عنوان فیلم پیش برود. جیک زمخت، خمیده و تقریبا پرخاشگر (که کمی شبیه به فیلیپ سیمور هافمن در بخش‌گویی، نیویورک است) مدام درباره ویلیام وردزورث و تئاتر موزیکال نظر می‌دهد. آنها کنار یکدیگر هستند اما کافمن مدام به جلو و عقب می‌پرد و آنها را به تنهایی نشان می‌دهد تا ببینیم که چقدر از یکدیگر جدا هستند.

زمانی که آنها به مزرعه می‌رسند، جیک اصرار دارد پیش از رفتن به داخل خانه، ساختمان مجاور را به لوسی نشان دهد. دیدن بره‌های یخ‌زده در طویله و خوکی که به صورت زنده توسط کرم حشره خورده شده‌ نیز شامل این تور می‌شود. زمان خوردن شام است. یک میز گسترده و چسبناک که سخاوتمندانه چیده شده و چندش‌آور است و هیچ‌کس به غذایش دست نمی‌زند. از اینجا عجیب بودن ماجرا تازه شروع می‌شود. والدین جیک با بازی خوبی که دارند، شبیه آدم‌ فضایی‌هایی هستند که برای داشتن رفتار معمولی انسانی برنامه‌ریزی شده‌اند اما باگ‌هایی هم دارند. همه چیز در حال تغییر است و خود لوسی نیز به نوعی در حال دگرگونی است. باکلی در طول فیلم نقش لوسی را باورپذیر و دوست‌داشتنی کرده است، اما لباس‌ها، شغل و حتی اسم او بدون اینکه کسی بداند چه اتفاقی در حال رخ دادن است، تغییر می‌کند. او شاعر است یا نقاش؟ فیزیک می‌خواند یا پیری شناسی؟ اسم او واقعا لوسی است یا لوسیا و یا لوئیسا یا چیزی شبیه این؟
فرقی نمی‌کند اسم او چیست؛ لوسی در این موقعیت احساس راحتی نمی‌کند اما درست مثل خوابی که می‌بینیم و نمی‌توانیم از مخمصه فرار کنیم، او هم نمی‌تواند از این شرایط فرار کند. شاید هم این فیلم مثل خاطره‌ای است که کافمن نشان می‌دهد چطور آدم‌های مختلف، موقعیت یکسانی را به شکلی متفاوت به یاد می‌آورند.

شاید هم این دگردیسی‌ها تفسیری از پروسه نوشتن فیلم‌نامه باشند که نویسنده آن را چندین بار بازنویسی کرده است.
من به پایان دادن به اوضاع فکر می‌کنم I’m Thinking of Ending Things پر از جزئیات و ایده‌های غنی است و از یک استعداد خاص و سازش‌ناپذیر می‌آید که دوست دارد ذهن بیننده را درگیر کند. با این وجود، این فیلم یک درام ترسناک و یا معمای هوشمندانه نیست. گاهی با موقعیت‌های بسیار خنده‌دار یا حتی متأثرکننده‌ای روبرو می‌شویم. ساخته کافمن مدام توجه بیننده را به ترفندی که در پیش گرفته و اتفاقاتی که تنها در این فیلم می‌توانند رخ دهند، جلب می‌کند. دیدگاه فیلم نسبت به بالا رفتن سن، بیماری، درد، پشیمانی و دیگر چیزهایی که نسبت به هنر و آدم‌های دیگر برای هر یک از ما پیش می‌آید، بسیار صادق است.

این مقاله برگرفته از نوشته نیکولاس باربر در سایت bbc.com است.

نظر سایر منتقدان درباره این فیلم چیست؟

جاستین چنگ | لس آنجلس تایمز

توصیه می‌کنم به جزئیات بصری فیلم به خصوص ادیت پرجنب‌وجوش و تغییر لباس‌های ماهرانه آن به خوبی دقت کنید؛ حتی اگر حسابی حواس‌تان به دیالوگ‌های رگباری کافمن و جزئیات ناپایدار طراحی صدا جلب شده است.

تیم رابی | تلگراف

پس از تماشای این فیلم گیج خواهید شد.

کریس اوانجلیستا | اسلش فیلم

من به پایان دادن به اوضاع فکر می‌کنم I’m Thinking of Ending Things یک فیلم زیبا و نمایشی عجیب است که ما را دعوت می‌کند با دقت به آن نگاه کنیم و ببینیم اوضاع از چه قرار است. کافمن ماهرانه‌ترین اثر خنده‌دار و عجیبش را ساخته است.

اورلا اسمیث | فیلم استیج

هر دو بار که این فیلم را تماشا کردم، حس غیرمعمولی و نامتعارفی داشتم که تصاویر آخر آن و موسیقی گیرای جی وادلی در ذهن و گوشم باقی مانده بود. تماشاچی‌ها پس از دیدن این فیلم به دو گروه تبدیل می‌شوند، اما هیچ‌کس نمی‌تواند آن را فراموش‌شدنی بداند.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.

نوشته نقد و بررسی من به پایان دادن به اوضاع فکر می‌کنم I’m Thinking of Ending Things ـ پنج ستاره برای این فیلم اولین بار در بلاگ نماوا. پدیدار شد.